Ole Bernhard Andreasson Loen

Det var deira draum. Diktsamling Diktsamlinga Deira draum

DAGEN

undring ser eg morgonsola roda
og kveikjer lyset over fjell og fjord.
Eg både kjenner det og sjøl for skoda
kor allting vaknar som eig liv og gror.
Kvar lita blomsterkruna opp seg trengjer
i mot den nye dag der sola skin.
Nyss fuglar sov med nebben under vengjer
no vekker dei alt liv med songen sin.

Og sjøl eg står og kjenner dagen strøymer
i mot meg her inn ved mi stovedør.
Det er ein dag som nye voner gøymer,
ein dag som ingen her har opplevt før.
Men eg kan ikkje frå mi fortid røme
eg ber ho med inn i den nye dag.
Skal tru det er i dag at det skal bløme
ein blome opp av mine tapte slag.

Ei nykveikt von er i kvar dag som stiger.
Ja, siøl for den som luter mot si grav
så er den nye dagen som ein siger
han kjem med von om eg må bruke stav.
I undring ser eg imot morgonroden,
velsigna sol som dagen til oss bar.
I den vart åkren sådd og kornet moden
og hausta inn for sola glada var.