Ole Bernhard Andreasson Loen

Det var deira draum. Diktsamling Diktsamlinga Deira draum

Mitt fjell

Her fjellet reise seg med snø på kruna
Mitt fjell det står her som ein rise sver.
Det vår og haust og vinter skifter bunad,
og det står like traust i alt slags ver,
i eldningsblink og og toreslag som duna
og når i skoddekåpa løynt det er.
På denne søyla himmelkvelven kviler
og morgonsola der frå til oss smiler

Ja, alt frå eg var barn eg til deg stunda
Du var mitt eventyr i draumar blå.
Eg gjekk ned ved din fot og på deg grunna
og himmelstige var du for meg då
Du var i leik og draumen når eg blunda
Mitt ynskje var å kunne toppen nå
Eg skulle vere der når sola roda
på fjell og tind så langt eg kunne skoda

Og dit det bar med barn og ektemake
der møtte oss eit syn så rikt og stort,
og sidan støtt eg drøymde meg tilbake
om utferdstrongen tidt meg lokka bort.
Der ute hugen inga ro fekk smake
det var som eg eit brotsverk hadde gjort.
Eg var til denne staden fødd og kåra
og fjellet bar eg i mi sjel forklåra

No hjarta mitt det ro og fred har funne,
eg har min heim her under fjellet mitt.
Og over fjellet der har sola runne
og alle år meg gledt med skinet sitt.
Kva var det vel her meir eg ønskja kunne
enn kvile her når eg har frå meg stridt?
Med synet vendt mot fjellet skal eg sova
og venta på den dagen som er lova